μια μικρή ανεμώνη

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται.

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,
... να παραμερίσω όλη τη λησμονιά
και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,
μια μικρή ανεμώνη.

Έφευγαν τη στιγμή που τα ΄χαμε αγαπήσει περισσότερο

Οι ξένοι που έρχονταν εκεί την αποκαλούσαν πόλη των πουλιών.

Πόσο αλήθεια ήταν. Το βράδυ, όταν είχε σχεδόν νυχτώσει, πετούσαν σε σμήνη και κάποιες φορές δεν μπορούσες να δεις το φεγγάρι ν΄ ανατέλλει, τόσα πουλιά ήταν πρωτόφαντο. Αλλ΄ όμως ο χειμώνας ήταν δύσκολος, τα πρωινά ήταν τόσο κρύα που δεν μπορούσαμε να σπάσουμε τον πάγο για να πλύνουμε το πρόσωπό μας κι εκείνα τα πρωινά έβλεπες κάτι θλιβερό: ένα στρώμα φτερών εκεί κάτω όπου τα πουλιά είχαν πέσει παγωμένα, πίστεψέ με. Ο πατέρας μου τα σκούπιζε, μερικά τα έφερνε στο σπίτι. Η μαμά, όλοι μας, τα φροντίζαμε ώσπου να είναι και πάλι γερά και να μπορούν να πετάξουν. Έφευγαν ακριβώς τη στιγμή που τα ΄χαμε αγαπήσει περισσότερο Αχ, σαν παιδιά! Καταλαβαίνεις!

Κι ύστερα όταν ο χειμώνας ξαναρχόταν και βλέπαμε τα παγωμένα πουλιά, μέσα μας ξέραμε πάντα ότι υπήρχαν κάποια που ΄χαμε σώσει τον προηγούμενο χειμώνα. Η τελευταία λαμπερή σπίθα στη φωνή της μάνας τρεμόπαιξε,  συλλογισμένη, απόμακρη, πήρε μια σιγανή τρεμουλιαστή ανάσα ¨Τη στιγμή που τα ΄χαμε αγαπήσει περισσότερο. Πόσο αλήθεια είναι.¨

 

Νότες μουσικής.

Τόσες και τόσες φορές έχω δει τα πουλιά στα σύρματα του ηλεκτρικού

πρώτη φορά πρόσεξα ότι τα σύρματα ήταν πέντε

κι ότι τα πουλιά έμοιαζαν με νότες μουσικής।

Χριστουγεννιάτικο όνειρο